czwartek, 12 lipca 2012

Centala aerometryczna, czyli Air Data Computer


Air Data Computer

[3] Centrala aerometryczna (Air Data Computer) jest cyfrowym urządzaniem, obliczającym podstawowe parametry lotu na podstawie zmierzonych właściwości powietrza otaczającego samolot. Wszystko po to, aby zmniejszyć ilość niezależnych urządzeń na pokładzie i zwiększyć dokładność obliczeń.


Centrala areometryczna korzysta z wartości ciśnienia całkowitego i statycznego, temperatury spiętrzenia oraz kątów natarcia i ślizgu. Jeżeli trzy ostatnie parametry nie są przez Ciebie znane, postaram się je wytłumaczyć w dalszej części artykułu.


Temperatura strug powietrza mierzona jest najczęściej czujnikiem rezystancyjnym, umieszczonym w specjalnej sondzie. Znajduje się ona na zewnątrz samolotu i jest opływana przez otaczające ją powietrze. W wyniku tarcia, występującego pomiędzy sondą a powietrzem, temperatura zmierzona jest wyższa od rzeczywistej. Temperaturą spiętrzenia nazywamy temperaturę wyższą, zmierzoną bezpośrednio. Podobne zjawisko możemy obserwować podczas spadania odłamków kosmicznych na Ziemię. Większość z nich spala się w atmosferze w wyniku tarcia. Wzrost temperatury również spowodowany jest ściśliwością powietrza.

Spadający meteoryt
Rys. 1 - spadający meteoryt [2]


Kąt natarcia jest to kąt zawarty pomiędzy wektorem prędkości strug powietrza a cięciwą profilu skrzydła. Dla zrozumienia pojęcia przeprowadźmy eksperyment myślowy. Siedzimy w zaparkowanym samochodzie i wystawiamy rękę za szybę w taki sposób aby powierzchnia dłoni była równoległa do drogi. Jest bezwietrznie, samochód zaczyna się poruszać. W takim ułożeniu ręki nie odczuwamy wyraźnej siły działającej na naszą rękę.

Strugi powierza poruszają się równolegle do osi samochodu. Załóżmy, ze nasza ręka to skrzydło. Cięciwą w tym przypadku będzie odcinek łączący wszystkie cztery palce i równoległy do powierzchni bocznej samochodu. Jeżeli dłoń jest równoległa do drogi to wektor prędkości jest równoległy do naszej cięciwy i kąt natarcia wynosi 0. Po delikatnym obróceniu dłoni w górę, jej powierzchnia nie będzie już równoległa do drogi, a cięciwa utworzy pewien kąt z wektorem prędkości strug powietrza. Poczujemy, że nasza ręka jest wypychana do góry.

Kąt natarcia
Rys. 2 - kąt natarcia [1]


Określenie kąta ślizgu jest analogiczne jak kąta natarcia, z tą różnicą, że ten drugi definiujemy, w płaszczyźnie poziomej. Na przykład dla statecznika pionowego. Powracając do przykładu z samochodem, tym razem dłoń ustawiamy równolegle do powierzchni bocznej samochodu. Przekręcając dłoń w prawo lub w lewo poczujemy siłę wypychającą rękę odpowiednio w prawo lub lewo.

Znamy już niezbędne pojęcia. Powróćmy do centrali areometrycznej. Na podstawie wspominanych parametrów oblicza ona wysokość barometryczną, prędkość względem strug powietrza, liczbę Macha, temperaturę statyczną (rzeczywistą temperaturę powietrza) oraz stosunek gęstości powietrza na danej wysokości do gęstości powietrza nad poziomem morza, określonej w modelu atmosfery wzorcowej.

Dane te obliczane są z dużą dokładnością, znacznie większą niż w przypadku oddzielnych przyrządów. Uwzględnia się m.in. ściśliwość powietrza, wpływ kształtu płatowca wraz ze wszystkimi podwieszeniami (zbiorniki paliwa, uzbrojenie), rzeczywistą zmianę temperatury oraz niedokładne określenie parametrów wejściowych centrali, wynikające ze sposobu pomiaru.


Nowoczesne centrale areometryczne wykorzystują trzy wiązki laserowe do wykonywania pomiarów. Dzięki takiej metodzie otrzymujemy jeszcze większą dokładność pomiarów. Co więcej, możliwe jest wykrywanie zaburzeń pogodowych, takich jak turbulencje czy uskoki wiatrów. Ułatwia to unikanie niebezpiecznych sytuacji w sposób automatyczny, bez większej ingerencji pilota. 

Źródła:


1. http://energiazwiatru.w.interia.pl/moc.htm
2. http://nortus.pinger.pl
3. http://www.rochesteravionicarchives.co.uk